[English below]
Allereerst willen we bij deze iedereen bedanken die op 1 mei aanwezig was bij de demonstratie op het Mercatorplein te Amsterdam. Met dit schrijven willen we enkele ideeën, meningen en ervaringen delen.
Vanaf het begin af aan hebben we besloten om niet te onderhandelen over onze demonstratie. We gaan niet akkoord met het feit dat je moet onderhandelen met de lokale gemeente en/of politie om de straat op te kunnen gaan. Zodra je daarmee begint houden hun eisen niet meer op en wordt je gedwongen om een demonstratie te lopen die veraf staat van wat je eigen intenties waren. Wij zullen altijd weigeren om de dialoog met de overheid aan te gaan. Wij houden de eer aan onszelf.
De burgemeester van Amsterdam, van der Laan, is een hypocriete klootzak, die geprobeerd heeft deze demonstratie al op voorhand onmogelijk te maken. Hij had de demonstratie simpelweg kunnen verbieden (en dan waren we alsnog de straat opgegaan), maar in plaats daarvan koos hij voor een zogenaamd liberale tactiek, door te zeggen dat hij het demonstratierecht een groot hart toedraagt en vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel heeft staan. Om vervolgens in de media te roepen dat het om een gewelddadige krakersdemonstratie gaat, en iedereen in elkaar laat slaan voordat de demonstratie überhaupt op gang was gekomen. Nadat zijn blauwe vuisten en knuppels “klaar” waren met op mensen inbeuken, mocht er plots wel gelopen worden – we mochten lopen omdat we ons niet meer konden verdedigen. Deze bizarre logica pikken we niet, daarom hebben we de demonstratie ontbonden en zijn we gezamenlijk naar een veilige plek gelopen.
Door de demonstratie als een demonstratie van krakers te bestempelen, zijn we automatisch in een gestigmatiseerde hoek gedrukt, omdat ze bang zijn dat iemand zich wellicht met ons zou kunnen identificeren. Deze demonstratie had niks met kraken of krakers te maken. Niet dat we daarop tegen zijn, maar in dit geval waren we toch echt met iets anders bezig. We stonden daar op straat tegen het uitbuitende kapitalistische systeem, tegen de vertrutting en verkilling van de stad en de wereld, tegen de (huis)bazen en politici, tegen de grote bedrijven en de EU. We stonden daar als anarchisten.
Wij willen leven in een vrije wereld, waarin je niet wordt beoordeeld op je productiviteit en hoeveel je je aanpast aan dit systeem. Een wereld waarin mensen niet gehinderd worden door grenzen, autoriteiten en kapitaal. Een wereld waarin we geen nummertjes zijn, en waarin de draaimolen van school, carrière, en consumeren tot de dood erop volgt niet langer bestaat. Een wereld van solidariteit, waarin mensen belangrijker zijn dan winst en macht.
Als tegenstanders van de huidige orde en mensen die zich verzetten tegen de uitgebuite positie waarin ze zitten, worden wij en vele anderen gezien als vijanden van het systeem. Eén van hun grootste angsten is dat wij en velen met ons collectief met de normaliteit breken. Hiermee verliezen ze alle controle die ze over ons hebben. Terwijl we daar met een relatief kleine groep stonden, werden we met een zoveel repressie geconfronteerd, omdat ze bang zijn dat bij grotere delen van de maatschappij de vlam ook in de pan zal slaan.
De repressie tegen buitenparlementaire bewegingen, en sowieso tegen mensen, is in Europa de afgelopen jaren sterk toegenomen. In Nederland worden we de laatste jaren geconfronteerd met dezelfde trend. Wat we op 1 mei gezien hebben is daarom geen verrassing. De troepen van de staat waren er zoals altijd, om ervoor te zorgen dat iedereen die zijn of haar bek open durft te trekken monddood wordt gemaakt, de zogenaamde status quo wordt met de lange lat gehandhaafd. Het geweld dat we op straat hebben kunnen zien plaatsvinden hield daar niet op. Ontrokken van omstanders zijn de arrestanten later in politiebusjes en op het bureau verder in elkaar geslagen, met heftige kneuzingen en een hersenschudding tot gevolg. De crisis blijkt in dit geval een hele letterlijke stok om mee te slaan. Zij verdedigen het systeem, wij zijn hun vijand en zij de onze.
Behalve de smeris was ook de media dinsdag in grote getale aanwezig, als aasgieren cirkelden ze om de demonstratie heen om hun sensatiezucht te verzadigen. Het verhaal van de overheid wordt altijd klakkeloos overgenomen, of materiaal wordt zo gemonteerd dat er slechts een en dezelfde conclusie getrokken kan worden. Zelfs als dit niet het geval is brengen ze door het publiceren van beelden altijd mensen in gevaar. Vergeet niet dat praten met de pers, of zelf voor media spelen, jezelf en anderen in gevaar kan brengen. De revolutie zal niet op tv uitgezonden worden, en het echte leven speelt zich af op straat, niet op facebook of twitter. Solidariteit uit zich niet via een microfoon of camera, maar door directe participatie.
In de buurt waarin de demonstratie plaatsvond lieten buurtbewoners duidelijk merken dat hun sympathie bij ons lag en niet bij de smeris. Tientallen buurtbewoners, jong en oud, riepen woorden van solidariteit en scholden de politie uit. Het sterkte ons dat wij met onze boodschap en aanwezigheid gewaardeerd werden in de buurt. En dat het daardoor duidelijk is dat onze woorden en houding herkend worden op straat en in buurten. Een van de motivaties voor het organiseren van de demonstratie, was het creëren van een strijdbare collectieve ervaring. Gebeurtenissen als die van afgelopen dinsdag en bijvoorbeeld 1 mei vorig jaar in Utrecht, sluiten die mogelijkheid niet uit. Maar de succesformules die we in het verleden hadden werken niet meer. We moeten creatiever worden in hoe we dat soort ervaringen gaan bereiken. Wij zijn geen slachtoffers, wij willen juist de confrontatie aangaan met alles wat ons onderdrukt. Maar wel op onze voorwaarden. Misschien is er maar één conclusie die we kunnen trekken, namelijk dat we nog creatiever moeten worden, maar minstens net zo hard moeten blijven vechten. Niet alleen eergisteren, maar ook vandaag, vannacht en morgen.
Achter de politie staat het kapitaal
Anarchie en solidariteit!
Text regarding the first of may demonstration in amsterdam
First of all we would like to thank everybody who was present at the first of May demonstration on the Mercatorplein in Amsterdam. With these writings we would like to share some ideas, opinions and experiences.
From the beginning on we decided not to negotiate about our demonstration. We will never agree with the fact that you have to negotiate with the local council and/or police to take to the streets. As soon as you start with that, their demands don’t stop and you are forced to walk a demonstration that is far from your own intentions. We will always refuse a dialogue with governments. We keep the honour to ourselves.
The mayor of Amsterdam, van der Laan, is a hypocrite bastard, who already tried beforehand to make the demonstration impossible. He could have simply banned the whole demonstration (and even then we would have gone to the streets), but instead he chose for a so-called liberal approach, by saying he cares a lot about the right to demonstrate and the freedom of speech. All this to afterwards claim in the media that this is a violent squatters demonstration, and have everyone beaten up before the demonstration even really started. After his blue fists and batons were done bashing into people, we were suddenly allowed to walk again – simply because we couldn’t defend ourselves any more. We don’t accept this bizarre logic, so we disbanded the demonstration and walked to a safe place together.
By falsely labelling it as a demonstration of squatters, we were automatically stigmatized. This demonstration had nothing to do with squatting. Not that we are against it, but in this case, we were really busy doing something else. We stood there on the street against the exploitative capitalist system, against landlords and politicians, against big businesses and the EU. We stood there as anarchists.
We want to live in a free world in which you are not judged on productivity and how much you adapt to this system. a world in which people are not obstructed by borders, authorities and capital. A world in which we are not numbers, and in which the circus of school, work and consuming until death does no longer exist. A world of solidarity, in which people are more important than profit and power.
As opponents of the current order, and as people who resist against the exploited position which they are in, we and many others are being seen as enemies of the system. One of their biggest fears is that we, and many with us, collectively break with normality; that they would lose all control they have over us. Even though we were a small group, we were confronted with such repression because they fear that larger parts of society will be inflamed.
The repression against extraparialmentary movements, and generally against people, has increased drastically in Europe over the past years. Over the last years in the Netherlands we are confronted with the same trend. What we have seen on the 1st of May is therefore not a surprise. The forces of the state were there, as always, to ensure that everybody who dares to open their mouth will be silenced. The so-called status quo is being maintained with their long batons. The violence we have seen on the street did not stop there. Away from bystanders, the arrested people were beaten further in the police vans and again in the police station, resulting in heavy bruises and concussion. In this case the crisis turns out to be a very literal new stick to beat with. They defend the system, therefore we are their enemies and they are ours.
Apart from cops, media also showed up in large numbers last Tuesday. As vultures they circled around the demonstration to satisfy their lust for sensation. The story of the ones in power is always presented without dissent, or material is cut in such a way that only one and the same conclusion is possible. Even on the few occasions where this may not be the case, publishing such material always endangers people. Do not forget that talking to press, or playing media yourself, can endanger you and others around you. The revolution will not be televised, and real life is on the streets, not on facebook or twitter. Solidarity is not spoken by microphones or cameras, but by direct participation.
In the neighbourhood of the demonstration neighbours showed clearly that their sympathy was with us and not with the cops. Tens of neighbours, of all ages, shouted words of solidarity or cursed the cops. It gives us strength that we, our message and our presence was appreciated in this neighbourhood. And that by this it became clear that our words and attitude are recognised on the street. One of the motivations behind organising the demonstration was to create a combative collective experience. Things that happened last Tuesday, or on the 1st of May in Utrecht last year, do not exclude this possibility. But the successful formulas of the past do not work any more. We have to become more creative in how we achieve such experiences. We are not victims; we want to go for the confrontation with everything that oppresses us. But on our own terms. Maybe there is only one real conclusion, which is that we have to be more creative, but we have to fight at least as hard. Not just the day before yesterday, but today, tonight, and tomorrow.
Behind the police is Capital
Anarchy and solidarity!