Buurtbrief nav 1 mei
Beste buurtbewoners,
Afgelopen dinsdag was er een anarchistische 1 mei demonstratie. Na de start op het Mercatorplein werd de demonstratie al na 200 meter tegengehouden door de smeris. Wij maakten deel uit van deze demonstratie en willen met deze flyer een aantal dingen uitleggen die nooit door de mainstream media verteld zullen worden, maar die wij belangrijk vinden. Wat er gebeurde tijdens de demonstratie mag misschien shockerend zijn geweest, maar daarom niet minder logisch.
Voor ons was dit niet de eerste keer dat een demonstratie gewelddadig werd tegengehouden door de smeris. Het was niet de eerste keer dat we zagen hoe onze vrienden uit de menigte werden gesleurd door een paar opgefokte agenten in burger, op de grond werden gegooid, in de boeien werden geslagen en in een arrestatiebusje geduwd werden. Het was niet de eerste keer dat we geslagen werden met de wapenstok van de in beschermende kleding gehulde mobiele eenheid, dat we op het smerisbureau nog een paar trappen na kregen.
Door te doen alsof het een krakersdemonstratie was, werden we automatisch gestigmatiseerd. Deze demonstratie had niets te maken met kraken. Niet dat we ertegen zijn, maar in dit geval stonden we er echt voor iets anders. We stonden op straat tegen het uitbuitende kapitalistische systeem, tegen huisbazen en politici, tegen de grote bedrijven en de EU. Er wordt ons verteld dat we in een tijd leven van economische en politieke “crisis”. Er wordt van ons verwacht onze schouders eronder te zetten, en vooral niet te klagen. Maar wat hebben wij eigenlijk met de crisis te maken? Terwijl de “sociale zekerheden” met de grond gelijk worden gemaakt, hebben de banken, smeris en politici meer macht dan ooit. Terwijl we steeds meer gevangen gehouden worden in onze eigen wereld, met de toenemende controle, alomtegenwoordige camera’s, paspoorten en consumptiedrang als handboeien, gaan de machthebbers en bankdirecteuren vrijuit met een flinke bonus.
De “crisis” bestaat slechts als excuus om ons bang en tam te maken, zodat we de bazen en machthebbers blijven vertrouwen. Zodat we tevreden blijven in een wereld waarin alles te koop is, van veiligheid tot een sociaal leven op je smartphone. Maar wij willen zelf en samen onze levens inrichten, zonder van bovenaf bestuurd te worden door een of ander kutbedrijf, huisbazen, grenzen die bepalen wie waar mag wonen, politici, technologische gadgets of religie.
En omdat dit hun grootste angst is – een groep mensen die zich niet laat controleren en bevelen, zich niet langer laat leiden en leven door wetten en bazen van bovenaf, die collectief breekt met de normaliteit van alledag – besluiten ze om erop los te slaan en proberen ze te verhinderen dat mensen op straat samen kunnen komen. We werden geconfronteerd met zoveel repressie, ook al stonden we daar met een kleine groep, omdat ze bang zijn dat bij grotere delen van de maatschappij de vlam ook in de pan zal slaan.
Met deze demonstratie hebben we ervoor gekozen om het centrum van Amsterdam – de toeristische en winkel omgeving – te verlaten. Wij voelden de solidariteit vanuit de buurt. Mensen die klaagden over de opgefokte stillen, over hoe Nederland in een repressieve politiestaat aan het veranderen is. Natuurlijk zal de media opnieuw gehoorzaam een scala aan excuses uitbraken over waarom de smeris mensen zo behandelt. Maar er is geen nood aan excuses – de logica van hun acties is duidelijk. Wij willen dingen waar de staat, de burgemeester en de smeris het niet mee eens zijn; zij worden betaald om een systeem te beschermen waar wij weigeren deel van uit te maken – wij zijn hun vijanden, en zij zijn de onze.
Wij willen leven in een vrije wereld, waarin je niet wordt beoordeeld op je productiviteit en hoeveel je je aanpast aan dit systeem. Een wereld waarin mensen niet gehinderd worden door grenzen, autoriteiten en kapitaal. Een wereld waarin we geen nummertjes zijn, en waarin de draaimolen van school, carrière, en consumeren tot de dood erop volgt niet langer bestaat. Een wereld van solidariteit, waarin mensen belangrijker zijn dan winst en macht.
Laat het duidelijk zijn dat geen enkele knuppel, vuist van een smeris in burger, of verbod van een burgemeester onze woede kan temmen en ons van de straten af kan houden. Niet op 1 mei, noch op welke andere dag dan ook. Fok de smeris, fok het gezag – laat je niet bang maken.. organiseer en rebelleer!
Groetjes,
een paar anarchistische demonstranten
************************************************************************************************
Op 1 mei herdenken we de opstand op de Haymarket in Chicago in 1886, waar een heftige staking na drie dagen uitmondde in een bloedbad door de geweren van de politie. De politie verdedigde toen, net als nu, de staat en de bedrijven. Sindsdien wordt 1 mei ‘gevierd’ als de dag van de arbeiders. De stakers van toen kwamen in opstand tegen de ellendige leef en werkomstandigheden, en ook al zit er meer dan 120 jaar tussen, hun strijd is actueel in de wereld van 2012.
In het Nederland van 2012 is het voor de rijken en machtigen goed toeven, maar voor de gewone mensen is het steeds lastiger. De scheiding tussen ‘bevolkingsgroepen’ wordt steeds groter. Of dat nou vanwege de slechte werkomstandigheden is, door de om zich heen slaande controle door de gemeente en politie, of door de doorgeslagen racistische politici. Jongeren en migranten worden op straat door de politie geterroriseerd, (flex)werkers hebben steeds minder zekerheden en studeren is inmiddels een privilege. De rijke elite heeft het nog steeds veel makkelijker dan de overgrote meerderheid van de mensen. Ook al doet hun kapitalistische natte droom geloven dat je met een smartphone, flatscreen en een dure bak pas echt meetelt, de meeste mensen moeten zich er voor in de schulden steken.
Wereldwijd is het nog heftiger. De crisis wordt gebruikt door de staten en multinationals om nog meer geld bij de mensen weg te trekken. Elke stap die we zetten wordt in de gaten gehouden met hun camera’s en bureaucratie. Laten we in opstand komen tegen deze vertrutting en verkilling van de stad en de wereld, tegen de (huis)bazen en politici, tegen de grote bedrijven en de EU. We willen leven in een vrije wereld, waarin je niet wordt beoordeeld op je productiviteit en hoeveel je je aanpast aan dit systeem. Een wereld van solidariteit, waarin de mensen belangrijker zijn dan winst en macht. Laten we de straat opgaan!
Stakers, harde werkers en werkelozen, knuffel en kutallochtonen, huisvaders en moeders, schoolverlaters en scholieren… organiseer en rebelleer!
De zet is aan ons:
Kom op dinsdag 1 mei naar de demo 19:00 Mercatorplein, Amsterdam
www.1mei.org
1mei (A) riseup.net
———————————————————————————————————————–
Alarm- Opruiend manifest aan alle arbeiders
Hierbij een tekst ten volle uit de (tijds)context- maar tegelijkertijd raakt het de strijd en zorgen van vandaag op meerdere vlakken. Een tekst uit 1933 van de Alarmgroepen, die zeker aandacht verdienen in de zoektocht naar reflectie en strijd in Nederland en daarbuiten.
Manifest van het Landelijk Verbond van Alarmgroepen. Voor de Alarmisten: P. Kooyman, B. Haan, J. Richter en F. Roest. Februari 1933
Crisis? Onzin, leugen en verraad! Crisis is een modewoord geworden, een woord dat voor elk toepasselijk is, en waar elk zich op kan beroepen. De werkelijkheid is dat er van alle levensmiddelen en verbruiksartikelen zoveel in voorraad is, dat niemand gebrek behoeft te lijden, Crisis? Zeker, het kapitalisme is in moeilijkheden geraakt, dat is alles. En deze moeilijkheden tracht men natuurlijk, zoals altijd, af te wentelen op de ruggen der arbeiders. Crisis? Zeker, maar voor de arbeidersklasse behoefde er geen crisis te wezen, want nog nooit is het in de wereldgeschiedenis voorgekomen dat er zoveel produkten voor het gebruik lagen als thans.
Wij herhalen het: onzin, leugen en verraad! Men wil thans herstel van het kapitalisme door planmatige produktie-ordening. Partij en vakorganisatie wijzen de bourgeoisie de weg hoe het moet. Zij hebben immers herstel nodig. Het kapitalisme is bloeiend, wanneer er een tekort is. Partij en vakbeweging eveneens. Zij allen parasiteren op de armoe en ellende van een groot deel der arbeidersklasse. Moeten wij nog langen zo’n stelsel dulden? Neen, en nogmaals neen. Wij willen om de bliksem geen verzoening met de bourgeoisie, en daarom zeggen wij: Gezien de machteloosheid van alle partijen en vakorganisaties; gezien het grote gevaar en onnut van staking en dergelijke; gezien het toekomstige bankroet van het kapitalisme; gezien het steeds groter wordende aantal werklozen: Arbeiders, klassegenoten, weest paraat.
Weigert om als organisatieslaaf datgene te doen wat tegen uw gedachten indruist. Weigert om nog langer als koelies naar de werkverschaffingen te worden gezonden. Wordt wakker! Eist uw rechten als mens, en handelt dienovereenkomstig. Vervloekt zij de kapitalistische klasse, die ons langzaam maar doelbewust naar de afgrond voert. Vervloekt zij ook de politieke sjacheraars de getrouwe dienstknechten der bezittende klasse, de dompers en verraders der arbeidersklasse. Schudt af wat uw welzijn belemmert of in gevaar brengt. Honger en koude te lijden, wanneer er levensmiddelen en kleren genoeg zijn, is eveneens onmenselijk. Daarom neemt toch datgene wat voorradig is en waar gij recht op hebt. Naar de bliksem met Burgerlijk Armbestuur en Crisis-Comité, waar partijen en organisaties zo graag mee schermen. In naam van uzelve, uw vrouwen en kinderen: Bestormt de magazijnen en neemt wat gij nodig hebt!
Wij Alarmisten propageren de onteigening en vernietiging der bourgeoisie door het nemen van de produktie en de produktiemiddelen. Nemen is een gebiedende eis geworden, haalt leeg de magazijnen en warenhuizen. Neemt wat u toekomt en verdeelt het.
Wij ruien u op tot daadwerkelijk verzet, omdat dit de enige kans is om uw gehele ondergang te voorkomen. Wij ruien u op, om door plundering der magazijnen enzovoort mede te werken aan de vernietiging der bourgeoisie en aan de verwerkelijking van de proletarische economische revolutie.